Wat een week …. Ongeloof, Rauw verdriet, lachen, beslissen. Aanloop, Telefoontjes, appjes, post. Na de crematie gisteren in de rust. Even in een bubbel met zijn vieren. Het gevoel dat het leven je een rotstreek heeft geleverd maar dankbaar dat hij thuis overleed en niet ergens langs de snelweg.
Woest zijn omdat hij er niet meer is maar je ook afvragen hoe het zou zijn geweest als hij het wel gered had. Moe, terugkijken en vooruit zien. De eerste post waarin instanties je condoleren en vragen iets te doen. De auto nog op de inrit. Morgen leegmaken.
Balans zoeken in je emoties. Elkaar de ruimte geven maar elkaar niet loslaten. Je afvragen of het gelukt is om een afscheid te regelen dat past bij Jan. Je afvragen of je langer over de woorden had moeten nadenken die je als dankwoord hebt uitgesproken. Weten dat je het niet beter had gekund.
Dankbaar voor de moeite die mensen hebben genomen om te komen maar opstandig en boos omdat het nodig was. Hopen dat de mensen die je misschien vergeten bent een kaart te sturen snappen dat je even niet logisch na kon denken.
Verloren in vele opzichten maar ook zo sterk.