De dagen vliegen voorbij en gaan traag. Het ene moment denk ik; kop dr veur en het andere moment zie ik het minder (of niet) zitten. Ik ben vooral moe. Op het parkeerterrein 10 minuten moed verzamelen om uit te stappen en boodschappen te gaan doen.
Ik ben op papier weduwe maar zo voelt het (nog) niet. We proberen samen er wat van te maken en ik mag wel zeggen dat ik trots ben op ons drietal. Naast het verwerken van het verlies van de man die wij zo lief hadden zijn er ook 80 formulieren die ingevuld moeten worden, telefoongesprekken die gevoerd moeten worden.
En dan als klap op de vuurpijl ; nieuwe banden regelen voor de auto. Er is er 1 glad en de rest is ook niet 100 punten meer. Garages bellen, prijsopgaves vragen. Vergelijken, afspraak maken. Ik ben een weduwe met een missie ! Jeuh …. En ik denk ; dit is zo’n moment waarop ik de telefoon zou pakken en Jan zou bellen. Advies vragen …. Even overleggen. Even slikken hoor ….
Voor alles is een eerste keer en wat nieuwe banden kopen betreft ben ik geslaagd. Nu nog kijken of we de grasmaaier weer aan de praat krijgen.