1001 nachten

Het was op 22 december 1001 nachten zonder Jan. Het slijt maar went nooit. Iemand zei laatst tegen me “je noemt zijn naam nog vaak” en dat is ook zo. Hij komt vaak terug in mijn stukjes hier. Hij zit spreekwoordelijk op mijn schouder en reist met me mee.

En weten jullie, als ik over hem schrijf wil dat niet zeggen dat ik verdrietig ben. Hij zit gewoon nog zo in mijn systeem. En daar ben ik blij mee. Mocht ik het komende jaar dat blijven doen, weet dat ik blij ben dat ik hem ben tegengekomen en dankbaar ben voor wat we samen hadden.

De afgelopen week heb ik ook weer veel aan hem gedacht. Tijdens de voorbereidingen voor de komende feestdagen schoot ik regelmatig in de lach want wat had die man een hekel aan de feestdagen. En als ze vielen zoals dit jaar (op woensdag en donderdag), dan had ie helemaal een pesthumeur gehad.

Het was niet aan hem besteed. Mijn gedachten gingen ook terug naar december 2020. Engeland en Frankrijk maakten ruzie met als resultaat dat er duizenden vrachtwagens vaststonden en niet naar het vaste land konden.

Ook Jan stond daar. Maar dankzij de inzet van EKB (opdrachtgever) kwam ie thuis op kerstavond. Mooie herinneringen. Zoals ik als zei, hij reist met ons mee tijdens de dingen die we doen. Ik glimlach en zwaai naar de hemel.