Het is zaterdagmorgen en ik ben te vroeg wakker. De oudste is een nachtje mee op route en de middelste haalt haar. Ik zie dat er licht brandt op de overloop dus hij is er al wel uit. Even een blik op straat vanuit mijn slaapkamerraam. De auto is weg. Ik zou nu dus gewoon mijn warme bed weer in kunnen.
Maar ze moeten langs een kanaal. En het is donker. En ze zijn alle 2 moe. Nu weet ik dat er weinig ongelukken gebeuren daar en dat de middelste echt geen beroerde chauffeur is. Maar toch … Beneden zie ik dat de buitentemperatuur gezakt is naar -3.
Ik lees een lang artikel over een tv show waar de presentator blijkbaar jaren een schrikbewind heeft gevoerd en ben ondertussen gespitst op het geluid van een naderende auto. Ik wil namelijk wel graag overkomen als de coole moeder die toevallig op zaterdagmorgen om 5 uur in de keuken staat.
Niet dat ze de indruk moeten krijgen dat hun nachtelijke avonturen er maar iets mee te maken hebben. Ik ga niet appen. Het komt goed. Anderhalve minuut later ; “zijn jullie al bijna thuis”? De oudste reageert en zegt dat ze net het dorp inrijden. Mijn moederhart is gerust en mijn imago als overbezorgde moeder weer bevestigd.
Sorry jongens !