Achter de voordeur

Ik kwam deze krantenkop tegen.

En ik moest direct hier aan denken.

Dit was ook een item deze week.

Wij Nederlanders praten niet graag over geld. Wij mopperen wel over de hoge prijzen en zo maar de echte zorgen delen we niet met de buitenwereld. Het voelt toch een beetje alsof je aan de onderkant van de samenleving hangt. Alsof je iets niet goed doet.

We weten allemaal hoe een ander het zou moeten doen. Ik ook. Bij een bepaalde groep leeft ook het idee dat schuldhulpverlening de oplossing is voor alles. Je bestelt gewoon van alles op afbetaling terwijl je bier zuipt en een kettingroker bent.

En als je er dan niet meer uitkomt ga je gewoon een traject in en ben je anderhalf jaar later weer een vrije vogel. Op kosten van de belastingbetaler. En kan je weer opnieuw beginnen. Er denken ook mensen dat je dan ontheffing krijgt voor alle belastingen en zo.

Hier staat ook een auto op de inrit. Het licht doet het gewoon en de kachel kan aan. We hebben internet en tv. Dus waar zou ik nou over moeten zeuren ? Ik heb het toch goed ? Ik word gezien in de buurt super dus boodschappen kan ik ook nog doen.

Maar achter onze voordeur maak ik me ook zorgen. Over de rekeningen, over de wat de energieprijzen gaan doen. Over wat we gaan eten. Ik leef al 7 jaar van 95 euro in de week. Onze kinderen moeten bijspringen anders red ik het niet. De afrekening van gas en licht hebben zij betaald.

Dat traject van schuldhulpverlening kom je zo maar niet in als je niet in een hokje past. Ik “vierde” in juni mijn 10 jarig bestaan om erin te komen. En dat is nog steeds niet gelukt. Een bewindvoerder die 3 jaar niks doet, een werkgever die fraudeert. Weer een andere bewindvoerder. En toen er licht aan het eind van de tunnel leek te zijn overleed Jan.

Ik val buiten alle regelingen. Geen energietoeslag, geen huursubsidie. Is dat erg ? Ik vind van wel. Niks mis met kostgeld maar het zou niet zo moeten zijn dat zij de toko hier draaiende moeten houden. En dat is op dit moment wel zo.

Terrasjes, uit eten, leuke dingen kopen omdat je die graag wilt. Ver van mijn bedshow. Het is rekenen, rekenen. En nee dat maakt het leven niet leuker. De auto is van ons allemaal maar de kinderen houden hem op de weg. In alle opzichten.

Ik ga niet naar de dokter met een slijmbeursontsteking in mijn schouder want ik kan de fysio niet betalen. Ik ga niet naar de tandarts want de kosten zijn te hoog. Het eigen risico van 385 euro is niet te doen. Mooi land dit.

Dit is geen aanloop naar een crowdfunding. Dit is geen bedelbericht. Dit is wat er achter onze voordeur gebeurt. Het is een kijkje in mijn keuken. En ik ben het zo zat. Ja we zijn allemaal een stuk armer geworden. Alleen is dat minder rampzalig als je een goed inkomen hebt.

De inflatie hakt er harder in als je al krap zit. En als je man plotseling overlijdt heeft dat ook nog gevolgen voor je inkomen. Sinds maart vorig jaar zit ik in een financiële Bermuda driehoek. Inkomen de helft naar beneden, de vast lasten omhoog, boodschappen duurder.

Ik ga vanaf 1 oktober 30 uur in de week aan de slag. Ik hoop dat het dan allemaal wat gemakkelijker wordt. Dat er een beetje ademruimte komt. Dat de vaste lasten gewoon betaald kunnen worden door mij. Dat ik de kinderen eens wat geven kan. Daar ga ik mijn uiterste best voor doen. Omdat ik en zij dat verdienen.