Bijna gaf ik het op. De zorg heeft absoluut zijn mooie kanten maar je hebt van die diensten dat het niet loopt. Beschimpt, geknepen, geschopt en geslagen. Dat was mijn dagdienst zondag. En ik trok het even niet meer. Ik vluchtte naar buiten en heb in een hoekje staan janken. Ik vroeg me oprecht af waarom ik dit toch doe (behalve het inkomen wat ik nodig heb).
Is de zorg wat ik ervan verwachtte? Nee. Dat is het zeker niet. Het is zwaar en ik snap dat mensen die al jaren dit doen er genoeg van hebben en wat anders gaan doen. Blijf ik dan alleen om het geld? Absoluut niet!
Er zijn namelijk ook hele mooie momenten. De ogenblikken waarin je ziet en voelt dat je het verschil maakt. Dat je door je kennis en inlevingsvermogen iets kan doen voor degene waar je voor zorgen mag. Je collega’s waarmee je samen de schouders eronder zet. Dat zijn de drijfveren om door te zetten.
Dus ik huilde mijn frustratie eruit, gooide een liter koud water in mijn gezicht, rechtte mijn schouders en ging de afdeling weer op. Bijna is gelukkig niet helemaal.
Zeg het maar !