Begin dit jaar wensten we elkaar een gelukkig nieuwjaar. Niet wetende wat ons boven ons hoofd hing. Op 27 maart veranderde ons leven voor altijd. We hebben ons door de rest van het jaar geslagen met vallen en opstaan. Elke dag weer opgestaan al hadden we zin om te blijven liggen. Eten terwijl we geen honger hadden. We zijn een hecht team gebleven (zo niet nog hechter dan we al waren) en wat ben ik trots op onze 3 kinderen. We maakten keuzes zoals een andere auto, een nieuw kleurtje op de muren. Bij elke beslissing in het achterhoofd wat Jan gewild zou hebben.
De jongens steady op weg naar hun doel. Inmiddels rijdt Thijs op Scandinavië en Bram rijdt door de 3 noordelijke provincies. Marjon gooide drastisch het roer om en ging doen wat ze zo graag wilde. Volgend jaar rond deze tijd hebben ze allemaal alle rijbewijzen en maken ze kilometers op de wegen waarover hun vader ongetwijfeld ook heeft gereden.
Wat zou Jan trots zijn geweest. Ik mis hem elke dag, elk uur. Ik mis de weekenden samen. Ik mis zijn humor en zijn “het komt wel goed Henri”. Maar ik heb ook geleerd dat ik sterker ben dan ik dacht. Veel moeilijkheden overwonnen en ook volgend jaar ga ik de uitdagingen op mijn pad niet uit de weg. Want als er iets was wat Jan nooit deed, dan was dat opgeven. Dus dat doe ik ook niet.
Ik ga met gemengde gevoelens het nieuwe jaar in. Aan de ene kant ben ik wel klaar met 2022, aan de andere kant wil ik niet naar een jaar waar Jan niet is en nooit zal zijn. Maar goed echt keuze is er niet dus morgen naar de oliebollenkraam en bier koud zetten. 🙂
Ik wil jullie (nogmaals) bedanken voor alle steun het afgelopen jaar. Zonder dat hadden we het niet gered.
Allemaal een geweldig 2023 toegewenst !