De zon kwam op en strooide de eerste stralen over de zee. Het beloofde een mooie dag te worden. In de verte was de eigenaar van de strandtent bezig het terras klaar te maken voor de stroom klanten die zich over een paar uur zou melden.
Jaren geleden had ze daar gewerkt. Toen de mensen nog kwamen die een frietje wilden en een grote cola. Nu was het een gelegenheid voor de upper class. De dames op hakken met een modieus en ongetwijfeld duur hoedje hoefden niet meer te ploeteren door het rulle zand. Er lag een houten pad vanaf de strandopgang. Friet had plaats gemaakt voor veganistische gerechten die klimaatneutraal werden geproduceerd.
Tenminste daar adverteerde de nieuwe eigenaar mee en blijkbaar was het een schot in de roos. De parkeerplek stond dagelijks vol met grote auto’s die qua waarde niet onder deden voor een gemiddeld jaar inkomen van een 2 verdieners gezin. Er was nog even sprake geweest dat de eigenaar van het standpaviljoen plekken wilde reserveren op het gemeentelijke parkeerterrein maar daar had de raad een stokje voor gestoken.
Wat was het leven toen nog simpel. Ze zou er alles voor over hebben om terug te gaan naar die tijd. Maar tijdmachines bestaan niet en als ze er wel zouden zijn zou ze zich dat niet kunnen veroorloven. Het ging om het hier en nu. Tijd om plannen te maken, beslissingen te nemen. Ze besloot het broodje op te eten wat in de het voorvak van haar rugzak zat.
Het was al drie dagen oud en een beetje geplet. Het was ook best een beetje eng om te weten dat dit de laatste was. Ze probeerde nog niet te denken aan wat er moest gebeuren als later op de dag haar maag weer begon te rammelen. Wat een puinhoop ! Ze kon haar pinpas niet gebruiken want dan zouden ze kunnen traceren waar ze verbleef en haar cash geld was bijna op. Wat een puinhoop !
Ze opende het grote vak van haar oversized rugzak en keek naar de koekoeksklok ….