Het was deze zomer op een warme avond. Lang licht, weinig wind. De hitte van de dag hing nog in de lucht. Tijdens het rondje met de honden hoor ik het welbekende geluid van gas in een luchtballon jagen. Ik zie een vader en een jongetje richting het hertenkamp lopen en ze gaan zitten op het bankje. Samen kijken ze naar de luchtballon die langzaam over vliegt. Het jongetje zit naast de man en wijst naar de lucht. Hij vindt het prachtig en hij lacht van oor tot oor. Zijn vader zit naast hem en van zijn gezicht valt te lezen hoeveel hij houdt van het jongetje naast zich. Samen zitten ze hier op een bankje in het Groningse Opende.
Waarschijnlijk had de man nooit gedacht hier te zitten. En al helemaal niet met zijn kind naast zich. Want ze komen uit Syrië. De man heeft hier heel lang alleen gewoond en zijn gezin zat vast in Turkije. Hij mocht door, zijn gezin moest achterblijven. Maanden heeft hij hier alleen gewoond. Met als enige bezigheid een beetje tuinieren (2 planten in zijn voortuin) en de inburgercursus. En nu zijn ze weer samen. In een vreemd land met mensen die een taal spreken waar geen touw aan vast valt te knopen. En kijken ze samen naar een luchtballon die langzaam over vliegt.
Nu, maanden later, kom ik het jochie weer tegen. Hij loopt in een voetbaltenue met een bal onder zijn arm en als hij me ziet krijg ik weer die prachtige lach cadeau. Hij zegt hallo en ik groet terug. Ik vraag me af of ze al weten dat er in december cadeautjes worden afgeleverd bij alle kinderen in Nederland. Of ie weet dat we op 11 november wachten op de kinderen die liedjes komen zingen en daar als beloning snoep voor krijgen.
Ik ben niet voor het toelaten van tuig van de richel die hier naar toe komt om ellende te veroorzaken, te roven en ons als bevolking te schofferen maar laten we alsjeblieft een land blijven waar we ruimte maken voor mensen zoals deze vader, zijn 2 zoontjes en zijn vrouw.
Zeg het maar !