dat ik even niet aan je dacht. Dat wel je gezicht voorbijkwam op het beginscherm van mijn telefoon maar ik je niet echt zag. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat ik je vergeten ben. Maar toen ik het me realiseerde moest ik even huilen. 494 dagen.
Ik mis je. Ik mis je lompe uitspraken, de manier waarop je altijd over je hoofd wreef als je de administratie bijwerkte en je niet meer precies wist welke rit je nu ook alweer gedaan had. Ik mis het moment dat je thuiskwam en het moment dat je weer ging. Altijd gemotiveerd om weer aan de slag te gaan. Voor je opdrachtgever (niet je werkgever), voor ons. En voor jezelf want in de auto was je op je best. Jouw ding, jouw passie.
Ik mis de uitsmijter op zaterdag, ik mis je als ik me omdraai in bed en er is niemand om mijn arm omheen te slaan. ik mis je zo vaak. En het stomme is dat het in een soort golfbeweging komt. Afgelopen zondag zaten we op de tribune in Assen en bij het zien van de gele reling ging ik in gedachten 15 jaar terug. De jongens met hun grote zus genoten van het spektakel op de baan.
De keren dat ze met je meegingen. Elke vakantie weer. En zie …. Alle 3 nu on the road. Ik ben trots voor 2 maar wat had ik graag samen dit willen meemaken. Ik mis je nog steeds. En het is gewoon niet eerlijk allemaal. Gewoon niet. Zoals zoveel dingen in dit aardse bestaan.
En voor je nu denkt dat het niet goed met me gaat, dat gaat het wel. Ik hou echt wel van het leven. Je kent me toch ? Als me wat dwarszit, dan moet het eruit. Ik mis je. En nu ik dat heb gezegd kan ik weer verder.