Ga maar …

Ze ligt in bed en is een schim van wat ze was. Ze ligt rustig en we kunnen de zorg verlenen die ze zo verdient. In gedachten ga ik naar onze eerste ontmoeting. Ik was 2 dagen op de afdeling en ik mocht haar kousen aandoen.

Ze gilde al voordat ik ook maar iets had gedaan en ik schrok me de blubber. Het is me die keer dan ook niet gelukt. Gaandeweg werd de verstandhouding beter en lukte het wel. Ze zat uren in haar stoel te bladeren in haar fotoboeken. Altijd een dekentje over.

Ze zat vaak te mopperen over het eten. De jus was vooral iets wat nooit deugde. Ze vond het vaak maar een dooie boel met die mensen die nooit een leuk gesprek wilde voeren in de huiskamer.

Ze heeft het een en ander meegemaakt in haar leven. Altijd hard gewerkt, mensen verloren die pas na haar hadden moeten gaan hemelen. Ze was een kleurrijke verschijning in vele vormen. Ze is een prachtig mens.

Ze ligt in bed en is een schim van wat ze was en we kunnen de zorg verlenen die ze zo verdient. Ik vind het bijna een eer dat ik dat mag doen. Ik mopper vaak over allerlei dingen op werkgebied. De tijdsdruk, de vergaderingen, de regeltjes, het stroperige proces van dingen, gaten in roosters.

Maar op dit soort momenten bestaat dat allemaal niet. Ik denk dat ik dit oprecht het mooiste gedeelte vind van mijn vak. Die laatste stappen in een leven. De hand vasthouden, de aai over het haar. Er gewoon zijn totdat de ziel het lichaam verlaat. Ik denk : vlieg maar, ga maar. Je bent zo moe en je kan niet meer. Ga maar …