We zijn halverwege de opleiding. En dit is wel het moment wat we ons allemaal afvragen waarom we in vredesnaam nog steeds doorploeteren. Werken, school, studeren. Weinig tot geen tijd om andere dingen te doen. Tegen allerlei grenzen aanlopen. Weinig tot geen begeleiding op de werkvloer (wat ik niemand kwalijk neem), regels die het werk soms verrekt ingewikkeld maken.
Grote verslagen die ingeleverd moeten worden, digitale lessen waar maar geen eind aan komt. Schooldagen waarop je je afvraagt wat je dan in vredesnaam geleerd hebt in die uren dat je er was …. Examens die je af moet ronden. En ondertussen weer je plek zien te vinden in een nieuw team, op een nieuwe plek.
Een klasgenoot en ik hadden het over de vacature als pannenkoekenbakker op Terschelling en dat het wel erg verleidelijk is om op zoiets te solliciteren. We doen het alleen niet. Waarom niet? Omdat we, ondanks al het gedoe, er willen zijn voor de mensen waar we voor mogen zorgen.
Halverwege …. Nog een jaar !
Weinig tot geen begeleiding op de werkvloer vind ik een kwalijke zaak.
Klinkt wel aantrekkelijk .. pannenkoekenbakker op Terschelling .. maar je hart ligt bij de zorg, nog een jaar door bikkelen! Trots op je!!