Met deze oer-Hollandse zomer is het er echt weer voor. Een geweldige verkoudheid met hoesten, niezen, snotteren, dan warm en vervolgens weer koud. Zweten als een otter en nachten rechtop zitten omdat je anders helemaal de longen uit je lijf hoest.
En nee je gaat er niet dood aan en er zijn ergere dingen maar op dit soort momenten ben ik niet zo standvastig en positief. Ik vind alles teveel. De tranen zitten hoog. En op zulke momenten mis ik hem nog meer dan anders.
Niet dat je wat aan Jan had als je ziek was. Die vond als je je niet fit voelde je maar naar bed moest en als je dat niet deed dan zou dat ziek zijn ook wel wat meevallen. Dus waarom ik op dit soort momenten dat missen extra voel ….
Ik denk dat het te maken heeft met alleen zijn. En natuurlijk zijn de 3 musketiers er maar dat zijn onze kinderen en niet mijn man. Klinkt het nog logisch ? Misschien wel, misschien ook niet.
Hoe dan ook …. Hatsjoe !