Toen ik Rutte voor het eerst die woorden hoorde uitspreken kreeg ik de koude rillingen. ik was namelijk nogal gehecht aan het oude. Nooit gedacht dat ik die woorden zou herinneren én gebruiken als het over ons gezinsleven ging.
Het nieuwe normaal op vrijdag … Niet wachten op wie als eerst meldt dat ie opgehaald moet worden. Niet van Heerenveen naar Grootegast of andersom. Het went nog niet dat mijn mobiel nooit meer oplicht met “auto” in het scherm.
Geen gesprekken over files, wat we moeten eten. Geen heuj …. Het is wat het is maar man wat is het soms lastig. Het overkomt altijd een ander en niet ons, niet mij. En dan draait op een zondagmiddag je hele wereld om en moet je zonder hem verder.
Vandaag staan we stevig in onze schoenen. Vandaag ben ik alleen een beetje onrustig en ik appte zelfs aan de kinderen of ze zich even bij me willen melden. Bezig om het nieuwe normaal een plekje te geven in ons leven.
Maar ik mis het oude ……