Ik hoor de brievenbus en zie een stoffen hartje op de deurmat liggen met een paperclip eraan. Ik zie door het matte glas hem weglopen terwijl hij roept “gefeliciteerd Henri “ ! Oh ja het is 6 december en ik ben jarig … En ik hoor Jan …
Ik zit plots rechtop in mijn bed en sta direct op. Roep snel de jongste omdat ik denk dat hij te laat is en vlieg naar beneden. Er ligt niks op de deurmat. Even moet ik mijn tranen wegslikken.
Het is gewoon allemaal niet eerlijk. De vraag waarom nou speelt zo vaak door mijn hoofd. We zouden samen oud worden ; jij en ik. Samen fietsen ; op pad met een camper. Later. En toen was later er gewoon niet. Waarom nou ?
En daarna moet ik glimlachen. Je bent niet weg. Je bent overal. Je bent de wolken, de lucht. Je bent de bomen en de zon. Je bent ons niet vergeten en wij jou niet. Jij bent onze musketiers, jij bent overal en nergens.
Ik hou van je.
❤️ Jan ❤️