Op de werkvloer gisteren. Onze onmisbare collega die het ontbijt regelt en een oogje in het zeil houdt is ziek. Behalve dat ik dat heel vervelend vind voor haar vind ik het ook vervelend voor het team. En voor mezelf.
De zorgvraag op de afdeling is groot en wordt met de dag zwaarder. Als je dan iemand mist die in de huiskamer de boel regelt betekent dat dat je nog een stap extra moet doen. En we lopen al hard.
We maken een verdeling wie wie doet en gaan aan de slag. Mijn collega en ik werken al een poos samen en daar ben ik blij mee. We zijn op elkaar ingespeeld en ik hoef me niet zenuwachtig te maken of we elkaar begrijpen. Dat doen we.
Ik wil graag meekijken bij een handeling die ik nog af moet laten tekenen in de praktijk maar het komt er niet van. Mijn studie-uren vanaf 11 uur worden gewoon zorguren op de vloer.
Het kan even niet anders. Terwijl ik bezig ben denk ik aan de komende vakantieperiode. Ik hou mijn hart nu al vast. Geen zzp-ers meer en de vraag is in hoeverre het flexbureau mensen kan leveren. Dat wordt nog harder werken.
Begrijp me niet verkeerd, met hard werken is niks mis. Maar dat gaat ook ten koste van de kwaliteit, van de echte aandacht voor de zorgvrager. En daarvoor zijn de meesten toch de zorg ingegaan denk ik.
Om 14 uur zitten we even buiten in de zon met de bewoner van kamer 9. We eten een ijsje en zien mensen lopen in de binnentuin. Bewoners, personeel, bezoekers. Nog even de bakken wegbrengen en het linnengoed aanvullen en dan zit de werkdag erop.
Het was weer zo’n dag en we hebben het weer gered. Nog 2 dagdiensten en ik heb weekend. Ik kijk er naar uit ….
Zeg het maar !