Het zijn niet de dagen …

Het zijn de momenten. Gisteren was het een jaar geleden dat Jan overleden is en eigenlijk rommelde ik best goed de dag door. En de kinderen ook. En ik bedacht me dat het eigenlijk nooit de dagen zijn waarop het het zeerst doet. Het zijn de momenten …

Het moment waarop het liedje voorbijkomt wat Jan altijd opzocht voor de jongens toen die een poos beide bij een afvalverwerker in dienst waren. Het is een auto zien van de firma waar Jan de laatste maanden gewerkt heeft. Het is dat moment in bed dat je wakker wordt en denkt dat je droom werkelijkheid is en hij gewoon thuis is gekomen.

De dagen zie je aankomen. Zijn verjaardag, onze trouwdag, kerst …. De momenten overvallen je. En soms heb je geen idee waarom je je zo rot voelt. Ik werd vanmorgen boos wakker. Ik weet niet waarom maar ik was het wel. Ik had zin om een compleet servies naar de gallemiezen te helpen.

Ik vond de mededeling van de schilder gisteren dat ze alleen maar de liggende delen gingen verven omdat onze huizen toch verduurzaamd gaan worden plotseling echt stom. En ik was bijna in staat om de woningbouwvereniging eens even op te bellen …. Ik deed het niet natuurlijk.

Ik had gewoon even iets nodig om mijn kwaadheid op bot te vieren, mijn frustratie te uiten. Het zijn niet de dagen die je van slag maken, het zijn de momenten.