Tijdens onze opleiding zijn dingen strak ingekaderd. Het is duidelijk wat je wel en niet mag doen. En ik hou me daar aan. Je werkt met mensen, niet met dode dingen. Maar de krapte op de arbeidsmarkt zorgt ervoor dat er verantwoordelijkheden worden gelegd bij mensen die daartoe niet bevoegd zijn.
Ik hoor verhalen tijdens onze schooldagen en het lijkt alleen maar erger te worden. Nu alle zzp-ers verdwenen zijn van de werkvloer, de flexpool niemand kan leveren en huizen om welke reden dan ook geen uitzendkrachten inhuren is het schrikbarend in sommige gevallen.
Het gevoel bekruipt me dat we met een rotgang op de afgrond af gaan en niemand op de noodrem gaat trappen. Willen we dit dan? Dat er mensen handelingen moeten gaan doen die ze amper geoefend hebben? Willen we dat onze ouderen een soort proefkonijn worden?
En dan de roosters. Het is in sommige huizen een drama. Griep die rondwaart, mensen die omvallen en personeel dat dubbele diensten moet draaien om de boel rond te breien. Je kan me een hoop vertellen maar na 16 uur dienst ben je niet meer scherp.
Hier kiest toch niemand voor? Ik sta wat dat betreft best stevig in mijn schoenen maar toch vraag ik me af wat ik zou zeggen op een opdracht waarvan ik weet dat ie buiten mijn bevoegdheid valt?
Zeg het maar !