Die vraag wordt me regelmatig gesteld en alhoewel ik soms geen antwoord heb waardeer ik hem ten zeerste.
Ik stel mezelf ook soms die vraag. Want ik heb nog steeds geen handleiding gevonden hoe je om moet gaan met het verlies van degene die de helft van je hart in bezit had.
Zou ik niet dagenlang huilend in een hoekje moeten zitten ? Hoe kan het nou dat ik intens kan genieten van vogeltjes in de dakgoot ? Alsof er niks gebeurd is …. Ben ik dan van steen of zo ?
Maar als dat zo is waarom moet ik huilen als ik een liedje op de radio hoor ? Waarom dacht ik bij het zien van een vrachtauto “hee Jan op weg naar huis?” Om vervolgens met natte wangen mijn weg te vervolgen wanneer ik me direct realiseer dat dat nooit meer zal gebeuren.
Er is gewoon geen handleiding ; geen stappenplan. Het is gevoelsmatig een op hol geslagen jojo. We gaan inmiddels wat langzamer op en neer maar het blijft een rollercoaster.
Misschien moet ik mijn verhaal opschrijven en in een boekje gooien. Onze beleving van ons nieuwe normaal zonder de man die we allemaal zo lief hadden. Dat er domweg geen standaard manier is om met zoiets om te gaan.
Hoe gaat het nu met je ? Het oprechte antwoord : soms goed, soms slecht.
Bij dit nummer zette Jan altijd de radio harder en zong mee met Hee Sister, Hee brother … De rest van de tekst sloeg ie over 🙂