Zaterdagmiddag … Action …. Een stel staat bij de afdeling kopjes te overleggen welke ze mee zullen nemen. De man zegt ja op wat de vrouw voorstelt en het mandje wordt gevuld.
Vind je deze niet mooier vraagt ze. De man mompelt iets over dat kopjes kopjes zijn en zolang er geen gat in de bodem zit hij meer dan te tevreden is maar toch blijft hij staan als zijn vrouw toch nog wat andere combinaties probeert.
Hij snapt hoe het spel gespeeld moet worden. Hij doet geïnteresseerd en zij besluit. Zijn mening is eigenlijk niet belangrijk maar op deze manier hebben ze beide het idee dat het goed is.
Ik sta er naast en plots zitten de tranen me hoog. Jan en ik deden ook op die manier inkopen en ik zou er alles voor over hebben als we konden bakkeleien over zoiets dufs als kopjes. Maar die tranen moeten maar even wachten. Want ik ga niet staan janken in de action. Niet. Nooit. Dat doen we thuis wel.
Het stomme van hartzeer is dat het niet constant pijn doet. Het zijn die onverwachte momenten die het hardst aankomen. Een liedje op de radio, iets in de winkel wat je alleen in huis haalde voor hem. We missen hem met zoveel dingen.
Maar we dealen met alle shit op een manier waarvan wij denken dat Jan dat zou kunnen waarderen. Dus niet janken in de Action. Dat doe je thuis maar …