Als de geruchten kloppen wordt de lockdown met 3 weken verlengd. En ik moest echt bijna huilen. Het voelt alsof er geen eind komt aan deze ellende. En dan heb ik nog niet eens een zaak die gesloten is, kinderen met thuisonderwijs of een man die thuis zit. Ik trek het gewoon even niet. De mondkapjes, de persconferenties, de nieuwsberichten. De cijfers, het gebekvecht tussen voor-en tegenstanders. Ja ik weet dat we het positief moeten bekijken en dat we er even doorheen moeten.
Dat er licht is aan het eind van de tunnel …. Ik heb alleen geen idee hoeveel bochten we nog moeten nemen voordat we dat eens gaan zien. Hijvan17 heeft een halve dag online les (mbo). Hijvan16 mag wel naar school maar alleen de examenklassen zijn aanwezig, de lessen duren maar een half uur en de sfeer is op school lichtelijk gespannen met controle op het wel of niet dragen van een mondkapje.
Ik kan de knop gewoon even niet vinden om mezelf uit deze negatieve stemming te trekken. En ik vind van mezelf dat ik toch best een positief mens ben. En ik merk om me heen dat meer mensen daar last van hebben. Dat er meer mensen zich zorgen maken over wanneer later komt en hoe dat er dan uit zal zien. En dat is ook niet zo gek want we hebben dit nog nooit meegemaakt.
Hoe doen jullie dat ? Keep the spirit ? Wat van elke dag maken ?
Ik had/heb het er ook echt even moeilijk mee .. ik ben ook een positief ingesteld mens, maar wat wil ik graag mijn huis terug .. geen kinderen die online lessen hebben en constant aan het praten zijn, in de huiskamer of luid op hun eigenkamer. Dat ik gewoon kan stofzuigen op een moment dat het mij uitkomt en niet moet wachten tot de les voorbij is, want dan heb ik geen zin meer 😉
Maar goed, we moeten het er mee doen en dan herpak ik me wel weer en drink ik maar extra koffie enz. Het komt ooit wel weer goed ………
Ik vind het ook heel erg lastig. En dan heb ik nog het geluk dat ik werk heb waar ik ook daadwerkelijk naartoe moet. De werkplek is er op ingericht, maar er is wel gewoon contact met de collega’s, de afstand is alleen wat groter dan normaal. Maar ik mis mijn familie en vriendinnen, het lekker shoppen met mijn dochter, het simpelweg even snel halen wat ik nodig heb, even een pizzaatje halen met manlief, wat drinken op een terrasje. Ik heb ontzettend het gevoel beperkt te worden in mijn bewegingsvrijheid en zo nu en dan vlieg ik echt bij de muren op. Ik hoor geluiden over een avondklok. Dan houd ik mijn hart vast….
Idd. Vind het ook lang duren maar het is niet anders, we moeten door de tunnel naar het licht. Met nu manlief ziek thuis, wat wonderwel goed gaat. (Je weet vast wel wat ik bedoel, dat is wennen) de oudste die gewoon doorwerkt in slagerij, maar een jongste die het moeilijk heeft. Loopt stage in zorg waar nu een enorme uitbraak is. Haar examen worden opgeschort. Helft van de clienten is besmet (teller staat op 74), de mensen snappen er niks van (dementerenden) en daar komt bij dat ze bang is om ons te besmetten. (Ad is in haar ogen heel kwetsbaar nu) Wij zijn zelf niet bang en houden ons aan de regels maar als je dochter huilend een knuffel komt halen, huilen we gewoon mee, zuchten we diep en gaan weer verder. Dikke knuf