Vandaag deed ik het. Ik trok aan de bel. Ik ben nu al een paar maanden aan de slag op de nieuwe afdeling en het wil maar niet klikken. Het ligt niet aan het team. Het is de doelgroep waar ik moeite mee heb.
Ik heb 15 maanden gewerkt met mensen met dementie en dat was mijn ding. Ik zit nu op een afdeling waar mensen wonen met een lichamelijke beperking. Dat is zo anders.
Ik heb geen klik met ze. Ze maken me niet boos of verdrietig en ik lach niet met ze. Ze voelen als mensen waarmee je in de bus zit. Je ziet de gezichten en voor de rest boeit het niet.
Dat klinkt hard en zo bedoel ik het natuurlijk niet en ik wilde mezelf tijd geven om te kijken of het op de lange duur beter zou worden. Maar vanmorgen was ik het zat.
Dus plande ik een gesprek in mijn zorgcoördinator. Met trillende knieën weliswaar maar toch … Het verhaal uitgelegd en aangegeven dat ik graag wat anders wil. En ze reageerde fanatastisch!
Ze begreep het en wilde helemaal meedenken in welke oplossing zou kunnen werken. Nu dus gemaild met de clusterhoofden en de stagebegeleider. Ik bracht de bal aan het rollen, ik trok aan de bel. En ik ben trots op mezelf dat ik dat gedaan heb.
Het komt wel goed, dat weet ik zeker.
Zeg het maar !