Ik was vroeger altijd jaloers op de krullen van Dieuwertje. Zo dat is er maar uit. Ik wilde ze ook en niet dat melkboerenhondenhaar.
Dieuwertje is niet meer. Mijn kinderen zijn met haar opgegroeid. Het sinterklaasjournaal. Gouden momenten.
Ik hoor het haar nog zeggen. “Nou als dat maar goedkomt” als de boot weer eens verdwaald was of de pakjes zoek.
Dieuwertje hoort bij de mooie herinneringen aan vroeger. We wisten dat ze ziek was. We hoorden laatst dat ze het niet zou halen.
En toch als je dan het bericht hoort dat ze overleden is voelt het als een onverwachte nare mededeling.
Naast een hoop berichten van mensen die, net als wij, goede herinneringen hadden aan haar las ik ook een aantal misselijkmakende uitspraken.
Als je na het overlijden van iemand niet verder komt dan “linkse trut”, “dom wijf” en “ik heb altijd al een hekel aan haar gehad” …
Dan kan je mischien beter gewoon even je muil houden. Gewoon even niet doen. Dag Dieuwertje met je prachtige krullen.
Rust in vrede.
Zeg het maar !