Mij niet bellen

Vandaag gaat het circus weer beginnen. Ik ben benieuwd. Zin in om mijn klasgenoten weer te zien, benieuwd naar de nieuwe mensen in de klas. Maar mensen wat ben ik moe. Ik ben zo toe aan even niks. De hele zomer doorgewerkt met alle uitdagingen van dien, werken aan mijn 3e grote verslag, opdrachten van werkbegeleider uitwerken, diensten in je eentje draaien omdat er ziekte is, bijspringen op afdelingen die met hetzelfde probleem zitten.

Twee en vijftig uur ingepland staan in 9 dagen …. Dat is in de zorg veel. Diensten raak je aan de straatstenen niet kwijt. Aanstaande vrijdag komen onze jongens terug uit Australië op Schiphol en ik heb een korte dienst. Al weken probeer ik vervanging te vinden maar dat lukt gewoon niet. Collega’s hebben allemaal goede redenen hoor maar zuur blijft het wel. Nu hebben we natuurlijk alweer een oplossing bedacht en gaan dochter en schoonzoon ze halen en zorg ik voor de catering als ze thuiskomen.Ik kan me nu al verheugen op het moment dat ze allemaal weer om de tafel zitten. Ik had het alleen zo leuk gevonden om ook zelf te gaan. Blijft toch altijd mooi die vliegtuigen.

Maar goed het is wat is en we gaan ons zo maar onder gemalen water gooien. Nog iets minder dan 3 weken en dan heb ik een hele week vrij. Ik kan nu al vertellen dat ik dus echt niks ga doen wat met moeten te maken heeft. Maar dan ook niks. Uitslapen (als de hond dat ook een goed idee vindt), foto’s maken, boeken lezen, middagdutjes doen als ik daar zin in heb, brood bakken, cake in elkaar flansen. Dat werk. Misschien ga ik wel een online workshop doen om een boekje te maken over mezelf. Laat ik eens gek doen! Maar als er iets is wat moet en je hebt hulp nodig ….

Mij niet bellen. Een hele week niet.