De herfst brengt ons behalve prachtige wolken partijen ook de gebruikelijke mist. Het ene moment kan je door kachelen met groot licht en dan plots zit je gevangen in een kleine wereld.
Snelheid eruit ; niet verder kunnen kijken dan een paar meter en geen idee hebben wat er voor je of achter je zit. Groot licht uit en voorzichtig aan. Ze zijn verrekt verraderlijk die dichte mistbanken.
En eigenlijk is een rouwproces daar goed mee te vergelijken. Het ene moment ga je als een speer en op momenten dat je van jezelf verwacht dat je wel zal huilen gaat het eigenlijk prima.
En dan beland je onaangekondigd in een mistbank van gevoel. Je wereld is klein, je kan niet vooruitkijken en je kan alleen maar hopen dat de mist snel optrekt. Huilbuien op de meest gekke momenten. Hartzeer.
Het enige wat je kan doen is je er maar bij neerleggen dat het is wat het is, je tranen laten lopen en zorgen dat je zakdoeken bij de hand hebt. Je weet dat de mist op gaat trekken ; dat het weer beter gaat worden. Dat je weer vooruit kan kijken.
Het is alleen jammer dat er voor rouwen geen verwachting is zoals bij het weer …