Niet janken

Ik weet niet wat het is maar de afgelopen dagen loop ik werkelijk te janken om niks. Er gebeuren eigenlijk alleen maar leuke/mooie dingen en toch gaan de sluisdeuren weer vaak open. Jurk kopen met dochter, tranen zitten hoog. Jongens die een berichtje voorlezen waarin ze een compliment krijgen, janken. Twee vermiste kinderen en nog geen nieuws, hoppa tranen. Dat laatste is natuurlijk verschrikkelijk en ik kan me niet eens voorstellen door welke hel de familie moet gaan nu. Hopelijk zijn ze snel terug in goede gezondheid.

Goed terug naar mijn gejammer. Ik behoor niet tot de categorie mensen die mooi hun traanvocht laten lopen. Ik krijg direct dikke ogen en de snot loopt subiet (en totaal oncharmant) mijn neus uit. Ik hoop toch dat ik het 30 mei droog hou want om nu op de foto te staan met een dergelijk hoofd lijkt me niet zo fijn. Trouwens dat wordt sowieso wel een dingetje. Ik sta liever achter de camera. Ik blokkeer zodra ik weet dat er een camera op mezelf gericht staat. Zucht ….

Misschien ben ik gewoon toe aan vakantie. Nog 3 diensten en ik heb 10 dagen vrij. Dus ik geef mezelf nu maar even een schop onder mijn achterste en spreek mezelf streng toe. Nu is het klaar, niet janken!