Het was een mooi paasweekend. We deden dingen die leuk waren en genoten van de zon. En we misten je. Ik miste je.
Ik mis het stampen als je naar de douche liep. Ik mis praten met je over niks en over van alles. Ik mis je in je stoel voor het raam, ik mis de zaterdagsmorgens met uitsmijters en koffie. Ik mis onze humor samen.
Ik mis de telefoontjes. Ik mis je overal en altijd. En soms doet het zo zeer dat ik moet huilen. Ja we huilen nog steeds om je. En ergens maakt dat huilen zo’n weekend compleet.
Want je hoort bij ons en dat zal altijd zo blijven al ben je hier niet meer. We gaan de week weer oppakken. Dinsdag. Jongens aan het werk, Marjon straks weer naar Harlingen. We doen het zo goed samen.
Ik denk dat je trots zou zijn of bent als je zag hoe we proberen om onze draai te vinden in de nieuwe wereld zonder je. Maar dat missen, dat zal nog wel even duren.
