Er is een nieuwe opname op de afdeling. Er staat een kamer leeg en als er niet een passend iemand op de wachtlijst staat wordt de kamer beschikbaar gesteld voor een spoedgeval. Bijvoorbeeld iemand die na een operatie niet direct naar huis kan maar nog een paar weken ondersteuning nodig heeft van zorgverleners. Die komen dan een aantal weken bij ons logeren.
Op vrijdag komt de nieuwe zorgvrager. Het valt allemaal niet mee en ik snap dat een zorgcentrum zoals het onze nooit thuis kan vervangen. Ik hang dan ook geen waardeoordeel aan de dingen die gezegd worden want ga er maar aan staan om met vreemde mensen plotseling te moeten samenleven. Maar ik merk op een gegeven moment dat de maat bij me vol is.
De kamer, is te klein, er is geen tv en geen klok, het bed is niet goed, de medebewoners zijn verschrikkelijk, de medicatie wordt verkeerd aangereikt, de eisen aan het eten zijn ontelbaar. De karnemelk is te waterig, de crackers zijn te klein. Op de lijst van wensen elke morgen een gebakken ei en als dat niet kan, dan elk morgen een gekookt ei. De lunch moet bestaan uit een plak bruin brood met vlees, een beschuit met kaas en een cracker.
De soep van de dag is nou net de soep die niet gewenst is want alles is goed behalve deze. De vleeswaren is nu net wat men niet blieft (want echt das nou net het enige dat niet in de smaak valt) maar ook het 2e en 3e worden afgekeurd. En waarom is er geen thee gebracht? Want daar was wel om gevraagd.
Even voor de duidelijkheid, ik geef hier geen oordeel over de wensen van deze nieuwe zorgvrager. Iedereen mag aangeven wat men wel of niet wil. En ieder mens reageert anders op ingrijpende gebeurtenissen en voor deze zorgvrager is tijdelijke opname op onze afdeling een heel groot ding.
Maar ik merk dat het me frustreert dat het niet lukt om het iemand naar de zin te maken. Als zorgverlener wil je graag dat de zorgvrager zich thuis voelt en dat lukt nu gewoon niet. Eigenlijk wil ik gewoon zeggen dat ik het een hoop gezeur vind maar dat mag natuurlijk nooit. Zuster Jet dient zich professioneel op te stellen. Zo simpel is het. Maar het is ook een feit dat ik niet van teflon ben en ik merk dat mijn gevoel me in de weg gaat zitten. Ik schiet gevoelsmatig tekort en daar baal ik van.
De volgende dag val ik in op een afdeling om een zorgvrager te begeleiden die een cva heeft gehad. Deze zorgvrager roept constant en grijpt de zorg bij hand of pols. Er is niks waarmee bereikt wordt dat de zorgvrager zich kan ontspannen. Twee uur lang zit ik ernaast en probeer van alles. Ik zing liedjes, probeer met een gehaakte hand iets te geven om vast te houden, ik zet de tv aan om naar de uitzending te kijken van het koninklijk huis, ik streel wangen, zeg op ferme toon dat het even genoeg is geweest, geef mijn hand en laat mijn pols vasthouden. Het is onderdeel van mijn werk maar ik merk dat het gewoon niet lukt om een beetje rust in het hoofd van de bewoner te brengen.
Ja ik weet dat soms je mogelijkheden beperkt zijn en als je je best hebt gedaan en het niet lukt, dat dat het dan is. Maar ook in dit geval voelt het alsof ik te kortschiet en daar baal ik van. Ik neem het mee naar huis en loop er de hele avond over na te denken. Ook dat is niet professioneel. Zuster Jet was namelijk om 15 uur vrij. Ik ben nog steeds blij met mijn werk (echt oprecht!) maar dit soort dingen ….
The struggle ….
Zeg het maar !