De dagen worden alweer korter, de kandelaar al voorzien van nieuwe kaarsen. De herfst komt eraan maar is er nog niet. De zomer bijna vertrokken maar is nog niet weg.
En zo voelt het leven ook een beetje. Tussen hier en daar. Onderweg in niemandsland. Er is geen navigatie, zelfs geen ouderwetse papieren kaart. De ene keer lopen we in de zon, de andere keer voelt het als verdwaald in een donker bos zonder maan aan de hemel.
De ene dag vliegt de tijd om, de andere dagen slepen we ons naar de avond en de nacht. We kunnen huilen en lachen tegelijk. In gedachten vervloek ik Jan en tegelijk vertel ik hem dat ik van hem hou.
Ik laat zien dat we het best redden zonder hem maar in gedachten hang ik soms aan stuk drijfhout midden op zee en heb geen enkele hoop op redding. Daar in niemandsland ….
Het heet rouwen en er is geen handleiding, geen routekaart of gereedschapskist die je kan helpen om direct ergens te komen. Je moet door niemandsland en dat heeft een reden. Want afscheid nemen van iemand en daarmee van het leven dat je samen had kost tijd.
❤️ Jan ❤️