Een lieve collega vroeg laatst aan me of ik wel toe was gekomen aan echt rouwen in de afgelopen jaren en ik zei dat ik daar niet echt over na had gedacht. Ik dacht van wel eigenlijk maar de afgelopen weken denk ik dat ik op herhalingscursus ben. Ik zit niet lekker in mijn vel en kan mijn draai niet echt vinden.
Ik maak me zorgen over dingen die kapot kunnen gaan en hoe ik dat dan weer moet oplossen, ik bedenk 1000 en 1 dingen die de kinderen kunnen overkomen en ik denk aan en droom over eten. Of beter gezegd over geen eten. (Geen zorgen, ik heb het wel alleen in mijn dromen niet)
Ik voel me soms verloren en alleen. Ik ben niet alleen natuurlijk maar ik mis Jan gewoon. Die stomme kleine dingen maar ook een klankbord over beslissingen in huis. Overleggen over hoe we dingen oplossen. Even samen naar de mediamarkt.
Ik mis de dingen die hij bedacht had om apparaten met elkaar te verbinden die van zijn lang zal ze leven niet wilden werken. Ik mis zijn telefoontjes. Gelukkig zie ik elk kind een glimp van hem terug en daar ben ik dankbaar voor.
Ik denk dat ik in een periode zit van uitgestelde rouw en dat is goed. Er is immers geen tijdschema en een deadline (hoe toepasselijk) als het op rouwen aankomt. En nu ik er een label aan heb kunnen hangen voelt het direct minder zwaar.
Het komt wel goed met me. Zolang alles het blijft doen in huis ….. 🙂
Zeg het maar !