Ik ben een neuroot. Altijd al geweest. Al die keren dat ik Jan niet kon bereiken na 4 pogingen staan in mijn geheugen gegrift. En er was nooit wat aan de hand. Gewoon lang zitten kletsen in de wegrestaurant met een collega of zo. In het weekend nam Jan de rol over. Als de middelste weer eens de hort op was dan was hij degene die half wakker lag totdat ie de achterdeur hoorde. Dat was het teken voor hem om direct in de diepe slaap te zeilen.
Nu ik alleen de verantwoording heb in huize M staat mijn alarm constant aan. En ik sla er echt wel een beetje in door geloof ik. De jongste mag nu ook met een bakwagen de weg op dus die kan echt wel rijden. En toch maak ik me zorgen. Doe voorzichtig ! Rij nou niet te hard. Niet op de linkerbaan. De middelste is, as we speak, een nacht aan het doorhalen om om 7 uur te lossen in Zweden. Na zijn winterdoop vorige week in dat prachtige land met sneeuw, vaststaan heuvel op, gladde smalle wegen en zo is het rijden niet wat me zorgen baart. Dat kan ie.
Maar kan ie ook wakker blijven ? Als ie nu maar niet achter het stuur indut. Hij moest over land dus geen 8 uur op de boot. En in januari rijdt de oudste af en als het allemaal een beetje goed loopt zit die over minder dan een jaar ook achter het stuur van een grote jongen. Als ze maar voorzichtig is langs dat nare kanaal. Niet teveel uitwijken daar want de gaten langs de weg zijn verraderlijk. Je moet er niet aan denken maar ik doe het toch.
En de kinderen worden er gek van. Van die overbezorgde moeder. En ik snap dat. Ik weet ook wel waar dat achterlijke gedrag vandaan komt hoor. Zo was ik nog getrouwd met mijn alles en zo was ie weg. Dus ik ben bijna ongezond bezig met het veilig houden van onze kuikens die inmiddels al prachtige kippen zijn. Zie overal gevaren en apen en beren op de weg. En het is vermoeiend. Heel erg vermoeiend. Ik weet dat het tijd nodig heeft en dat ook dit voorbij gaat. Dat ik dat nu even niet kan sturen en me erdoorheen moet worstelen. Maar ik ben het wel zat (en de kinderen ook !)
Dus ik denk dat ik voor kerst maar een uitknop vraag. Zo’n mooie rode noodstopknop die al die malle gedachten stilzet. En 10 kg vertrouwen in de rest van de mensheid.