Jaren geleden reed Jan, zat ik voorin met teveel broodjes en snoep en zaten de 3 musketiers op de achterbank. Nu zat ik op de achterbank met de hond en de musketiers reden beurtelings een stuk. Ik zat met opzet achter de bestuurder van het moment.
Want ik ben echt een slechte bijrijder. Een controlefreak en ik weet alles beter. Rem eerder, hou afstand, pas op ! Ik ben echt verschrikkelijk. Zo dat is eruit. Je wilt niet met mij naast je over de autobahn. Niet.
Dus zat ik achterin met onze stresskip Indi. Een schat van een labrador maar al net zo’n controlefreak als ik. Zodra iemand uit het zicht is schiet ze in de stress. En als ze mij niet ziet in een vreemde omgeving is het helemaal bal.
De achterbank was dus deels gereserveerd voor ons. En ik weet niet wat de hond zich voorgenomen had maar ik was stellig van plan om nou eens een keer mijn muil te houden. Ze mogen alle 3 inmiddels meer dingen besturen dan ik, ze zijn volwassen en ze hebben alle 3 examen moeten doen. Klaar.
Ik zei niks. Ik leverde geen commentaar. Wat me thuis het compliment opleverde dat ik het goed gedaan had. En er waren echt momenten dat ik anders volop mijn mening verkondigd zou hebben. Misschien begin ik te accepteren dat ze volwassen zijn.
En dat vervult me met trots. En maakt me een beetje verdrietig. Dat Jan dit allemaal moet missen. Kijk nou man. Zie ze gaan, zie ze groeien. Het zijn mooie mensen. Allemaal met hun eigen gebruiksaanwijzing, hun eigenaardigheden. En zij reden me veilig naar huis.
De rollen waren deze vakantie omgedraaid. Ik was met hun mee. En ik werd in de watten gelegd. We gingen uit eten, er werden boodschappen gedaan. Ze gingen met mij mee naar het strand s avonds omdat ik dat graag wilde. Lieve musketiers bedankt ! Ik hou van jullie. ❤️