Vrijdagmiddag a6

Ik zit op de achterbank. Achter het stuur mijn zwager en op de passagiersstoel mijn schoonzus. We zijn op weg naar Nieuwerbrug aan de(n) Rijn om het het 25 jarig huwelijk te vieren van de jongste broer van Jan en diens vrouw.

Ik zie op de andere kant veel vrachtverkeer richting het Noorden rijden. Hoe vaak heeft Jan daartussen gereden na een week in de dozen ? Vaak. Hij zou echt gemopperd hebben over een feest op vrijdag. Ik probeer over te schakelen naar andere gedachten want ik ga niet huilen, daar op A6.

We rijden door en hoe dichter we bij de locatie komen, hoe drukker het wordt. In regio midden zijn de vakanties al voorbij en er is een staking van de NS in Zuid Holland. Na 2 uur en een kwartier rijden we de parkeerplaats op van Fort Wierickerschans. Via een lange loopbrug bereiken we het eigenlijke fort. Er schiet door mijn gedachten dat Jan gezegd zou hebben dat het een tering eind lopen was.

Er zijn al een aantal mensen gearriveerd maar ik ken er niemand. Das ook logisch want onze levens spelen zich op totaal andere niveaus af waarbij het een niet beter is dan het ander. Ook speelt de afstand natuurlijk een rol. We feliciteren het bruidspaar en ik duw mijn zwager ook mijn envelop in de handen zodat hij die met die van hun in een daarvoor bestemde doos kan stoppen.

Ik ga even naar het toilet en bij terugkomst zie ik dat het meisje met de koffie heb gemist. Ik loop naar de bar en vraag of ik ook 2 koffie kan krijgen. Omdat direct te verbeteren naar 1. Ik ben er immers alleen en ik hoef niet meer twee koppen koffie mee te nemen. BAM in my face. Ik heb me voorgenomen om niet te gaan huilen daar maar na een half uur rollen al de eerste tranen uit mijn ooghoeken.

Het is een echte officiële viering met een ceremonie. En dus ook een echt ceremoniemeester. Er wordt gesproken over de jeugd van beiden, de families. Hoe een Groninger zijn hart verloor aan een Zeeuwse en andersom. Wij waren erbij 25 jaar geleden. We hadden er nu ook samen bij moeten zijn. Het echtpaar heeft dingen geschreven over en aan hun kinderen wat me ontroert. Wij hebben er ook 3, net als zij.

Ze prijzen ze en geven ze boodschappen mee voor nu en later. Dat had ik ook graag gedaan samen met Jan. Mijn hoop is er maar op gevestigd dat ze die sowieso wel mee hebben gekregen zo tussen de regels door. Ik vind het allemaal een stuk lastiger dan ik dacht. Ik gun ze oprecht hun geluk maar het voelt nu extra zwaar dat dat van ons op 27 maart zo plots stopte.

Bij het voorlezen van hun brieven gaan de sluisdeuren pas echt open. Mooie brieven aan elkaar. Hoe ze elkaar waarderen, hoe blij ze zijn dat ze elkaar hebben gevonden en hoe dankbaar voor hun leven samen. Ik ben blij met jou zegt mijn schoonzus en ik hoor mezelf zeggen tegen Jan ik ben wijs met je wat in onze taal hetzelfde betekende. Mijn hart krimpt bij die gedachte. Ik kan dit niet denk ik.

We proosten op hun geluk, we zingen een lied en daarna smeer ik hem. Ik had al strategisch een plek gezocht vlakbij de uitgang en dat komt nu goed van pas. Ik loop de hoek om van het gebouw en sta uit het zicht. Ik leun tegen de muur en kijk naar de blauwe hemel terwijl ik de tranen maar laat stromen. Ik roep in gedachten naar boven dat Jan nog niet jarig is als ik hem ooit weer zie. Rotstreek om er zo tussenuit te knijpen.

Die huilbui zat er al een uur aan te komen en de ervaring heeft me geleerd dat tegenhouden niet gaat. Ik loop na een poosje terug en zie de mensen staan van “onze kant”. Een arm, een vraag en hoppa daar ga ik weer. Ik probeer te ontsnappen door naar het toilet te gaan maar zwager nr 3 loopt me me mee. We praten even over Jan en dat helpt. Hij is nog niet vergeten.

We schuiven aan bij het lopende buffet en ik neem nog een 2e keer. Ik weet dat ik deze keer maar 1 bord hoef te vullen in plaats van 2 en ik denk het is niet anders. Ik rij s avonds terug met de beste zwager en schoonzus ter wereld. Ik volg een beetje de conversatie tussen beiden en dwaal in mij gedachten af naar … Ja naar wat eigenlijk ?

Thuis wacht ik op de 3 musketiers en we praten nog even wat. Na een half uur ga ik naar bed en laat de 3 beneden achter. De dag zit erop, mijn eerste officiële daad zonder Jan heb ik gedaan. Ik ben er niet voor weg gelopen ; ik dook erin. En dat was goed.