Het gaat echt wel goed hier hoor. Er zijn dagen dat het haast voelt alsof ik de boel op de rit heb. Maar dan zijn er weer die momenten dat ik me realiseer dat we dood is. Weg.
Alles is ik. Alle mooie momenten, alle problemen, alle zorgen. Ik mis “het komt wel goed Henri” meer dan ooit. Ik mis de arm om me heen. Ik mis de uitsmijters op zaterdag, samen koffie drinken. Ik mis zelfs het samen boodschappen doen op zondag.
Geen toekomstplannen, geen later als … en vanuit het niets doet dat zo ongelofelijk zeer. Natuurlijk zijn er de 3 musketiers die bij me horen. Maar dat zijn onze kinderen en het zou niet goed zijn om daar aan te gaan hangen als reddingsboei.
We is weg. Nooit meer “als de kinderen de deur uit zijn”. Nooit meer plannen maken voor later. Nooit meer ons. It hurts like hell bij vlagen. Vroeger hadden we thuis een tegeltje “van het concert des levens krijgt niemand een program”.
En dat is ook zo. Ik ben zo dankbaar voor alle jaren samen. En dat hadden er nog veel meer moeten zijn. We is dood. En ik weet even niet hoe ik daarmee om moet gaan. Ik mis je Jan. Ik mis je even zo verschrikkelijk. ❤️
Dikke knuffel voor jou Jet!
😘