Zelfmedelijden 100 %

Gisteren reed ik naar huis na een bijeenkomst op het werk toen een kilometer of 4 van huis mijn acculampje ging branden. En de radio ermee ophield. En de verlichting uitviel. En de stuurbekrachtiging stopte. Ik wilde dat ik kon zeggen is dat ik geen idee had wat er aan de hand was maar ik herkende het. Dit wees duidelijk op een dynamoprobleem. Tien maanden geleden had ik het zelfde euvel en toen kostte het me een halve rib.

Ik kreeg hem nog op de oprit (al scheelde het weinig dat ik bijna de kerk geramd had want bochten nemen zonder stuurbekrachtiging is de hel) en ik barstte na het dichtdoen van de voordeur in tranen uit. Ik had er genoeg van. Van alle tegenslag, van alle beperkingen in mijn leven. ik was het zo zat. In 10 maanden tijd was dit de derde keer dat er iets was met de auto en mijn puddingbrein kon het even niet handelen.

Ik riep in stilte naar boven dat ik het zo focking klote-streek vond dat ie er tussenuit was gepiept, dat ik het gewoon niet meer ging doen, een oplossing zoeken voor dit probleem. Dan maar niet naar werk, naar school. Zoek het allemaal maar uit. Ik luchtte mijn hart in de familie-app en 2 van de 3 kinderen probeerden me op te beuren maar ik wilde helemaal niet opgebeurd worden. ik wilde gewoon een avond sippen op de bank en medelijden hebben met mezelf omdat het leven me alleen maar lemons geeft ipv wat lekkers.

Dus dat deed ik. En daarna ging ik naar bed. Vanmorgen direct de anwb gebeld die na 3,5 uur langs kwam en die constateerde iets met een stekker bekrachtiging/lin controle in verband met activatie. (ik heb het even overgenomen van het briefje wat ie heeft geschreven voor de garage). Als het goed is kan ik wel met de auto naar de garage rijden en dan horen we het wel weer. Ik gooi hem morgen nog wel even aan de lader zodat de accu goed vol zit, dat dan weer wel.

En de moraal van dit verhaal …. je mag best tijd nemen om te sippen over dingen wamt soms helpt dat om de volgende dag weer op volle kracht toch op zoek te gaan naar oplossingen.