Gisteren een avond tv gekeken en geklungeld met papier. Ik had mijn huiswerk kunnen maken. Ik had wat huishoudklussen kunnen doen. Maar ik deed het niet. Mijn hoofd zat namelijk een beetje vol. De afgelopen 4 weken waren een roller coaster. Het voelt een beetje alsof ik van 0 naar 100 ging en de er geen finish was.
Alle indrukken van de afgelopen maand zorgden ervoor dat ik voor mezelf besloot om een avond gewoon te doen waar ik zin in had. En ik dacht “wat is het een geschenk dat dat kan”. Als je kijkt naar het groter plaatje … Hoeveel ellende is er op het moment niet ? Mensen die huis en haard verliezen. Letterlijk.
Mensen die hun leven niet zeker zijn. Ik ga geen uitspraken doen over wie nu gelijk heeft en wie moet inbinden. Elke druppel bloed die vloeit is er 1 teveel. Vrede op aarde is nog ver weg. En ik vind het bij vlagen beangstigend. Je voelt je machteloos als je naar het journaal kijkt. Daarom kijk ik niet meer.
En als ik dichterbij huis kijk … Ik werk nu 4 weken op een afdeling waar mensen ook een soort van gevangen zitten. In de greep van hun ziekte. Dementie is verschrikkelijk. Parkinson is verschrikkelijk. Voor de bewoner en voor zijn of haar naasten. Misschien nog wel erger voor de laatste groep.
De man of de vrouw die je kende verdwijnt. De man of vrouw die je lief had vervaagt. En dat is moeilijk. Heel moeilijk. Op onze afdeling en andere gaan we uit van de vraag “wat heeft iemand nodig?”. Wat kunnen we doen én laten ? Niet de ziekte maar de mens.
Deze mensen hadden vroeger ook dergelijke avonden. Dat ze dingen deden die ze leuk vonden. Ze gingen feesten, hadden lief of konden besluiten om niks te doen. Gewoon niks. Ze hadden verantwoordelijkheden en konden ervoor kiezen om even te genieten van een boek of een film.
Dus als ik zeg dat ik gisteren avond niks deed klopt dat niet helemaal. Ik vierde mijn vrijheid om te kunnen kiezen en dat is onbetaalbaar waardevol.
Heel indrukwekkend hoe je het beschrijft! Het zijn idd rotziektes. Ik heb er in mijn directe omgeving geen ervaring mee. Maar ik ken wel de verhalen. Ik heb jaren in de gehandicaptenzorg gewerkt, dat was ook zwaar, maar ook heel dankbaar werk. Ik hoop dat het jou ook veel voldoening mag geven.
Indruk wekkend zoals je het beschrijft. Mijn Vader had Parkinson en mijn Moeder verzorgde hem. Moeilijk om dat te doen. Ik hoop dat het te doen is voor jou en dat je het vol kan houden.