Gisteren was ik voor het eerst weer op de werkvloer na een paar weken ziek thuis te hebben gezeten/gelegen. Natuurlijk sliep ik slecht die nacht ervoor. Je wilt je niet verslapen op zo’n dag. En dan ga je malen hè? En bij elk uur dat je woelt en draait zakt je zelfvertrouwen een halve punt. Of een hele …
Want ja wat kan ik nou eigenlijk? Niet zoveel. En wat nu als ik iets verkeerd doe? Of hulp moet vragen? Ze zijn me vast liever kwijt dan rijk. Hoe werkt de steady ook alweer? Met wie moet ik werken eigenlijk? Wie het ook is, ik doe vast te weinig en ik ben veel te langzaam.
Zal ik om 6 uur wegrijden? Maar dan ben ik er veel te vroeg. Om kwart over 6 dan? Ja maar dan is het zo druk op de A7 en dinsdag was het ook al een puinhoop op die weg. Waar is mijn jasje eigenlijk? Had ik die moeten strijken? Oh verdorie ik had mijn nagels moeten knippen. Straks gaat er iets verkeerd en heb ik iemand een skin tear bezorgd.
Er is iets wat ik wel goed kan en dat is mezelf minimaliseren tot een kneus. Daar ben ik heel goed in! Neuroot tot op het bot. En wat gebeurde er? Helemaal niks. Ik hielp een bewoner met douchen, ik assisteerde een bewoner met wassen en aankleden. Ik regelde nieuwe zakken voor de waskar en bracht de volle weg. Ik hielp iemand met toiletgang en nog 1000 andere dingen.
Ik maakte een praatje met de bewoners. Ik stelde me voor aan een mevrouw die heel slecht lag toen ik begon op deze afdeling en ik nog niet mee had gesproken. Ik legde haar uit dat ik de opvolger was van een klasgenoot die ook naar een andere afdeling was gegaan. Ah wat jammer zei ze, J was echt lief. Waarop een andere mevrouw aan de andere kant van de tafel zei “maar Jet is ook heel lief en goed hoor! Blij dat ze er weer is!”
Ik ben weer gestart en we gaan 100 % voor succes ; dat papiertje over een jaar !
Zeg het maar !