Het is tijd

De laatste tijd ben ik niet zo’n leuk mens vind ik. Het is een chaos in mijn hoofd en de wereld is een beetje grijzer. De afgelopen jaren waren een rollercoaster en mijn potje positiviteit is leeg.

Ik mis wat we hadden, hou krampachtig vast aan wat ik nu heb en maak ik me zorgen over wat als dat dat niet lukt. En plots dacht ik : het is tijd! Tijd om eens met iemand te gaan praten die me misschien weer op het goede spoor kan zetten.

Een vraag die is blijven hangen van het eerste gesprek is “wanneer had je nu een mooie dag?” En dan bedoelde hij niet 30 mei (want dat is een speciale dag waar we allemaal naar uit hebben gekeken). De trouwdag van Bas en Marjon was een prachtige dag!

Maar gewoon een doorsnee dag waarbij je aan het eind denkt “dit was een mooie dag”. En ik kon het niet bedenken. Das toch erg? Ik heb het idee dat ik alleen maar dingen moet. Werken, studeren, honden uitlaten, huishouding enzovoort. De eerste 2 zijn van levensbelang en dat wil ik zeker volhouden.

Maar ik snak ook naar ontspanning. Naar dat gevoel dat ik had als ik met mijn camera op pad ging of zat te prutsen met papier. Gewoon tijd verdoen aan een hobby. Of misschien moet ik in plaats van verdoen besteden zeggen. Het lukt me gewoon niet. Niks is meer leuk zeg maar.

Dus ga ik vrijdag voor mijn 2e gesprek en ik heb huiswerk gekregen. Wat zijn nu 5 energievreters, 5 energiegevers en wat zijn 5 rustbrengers in mijn leven? Goede vraag wel. En nee ik hoef niet perse van elk 5 te bedenken. Alles is goed. Daar ga ik morgen, op mijn vrije dag, eens goed over nadenken. Ik moet nu mijn achterwerk in de 3e versnelling zetten want een middag/avonddienst.

Ik wil nog even zeggen dat dit bericht niet bedoeld is om medeleven of medelijden op te wekken. Ik wil alleen open zijn over het feit dat we allemaal op een punt kunnen komen dat we het niet meer zo goed weten en dat het geen schande is om dan ergens aan de bel te trekken. Doe het!