Loslaten

Over 2 weken zitten onze jongens in een vliegtuig. Op weg naar Australië waar ze 3,5 week hopelijk prachtige avonturen gaan beleven. En ik vind het prachtig dat ze de kans krijgen. Dit gaan ze nooit meer vergeten. Ik ook niet trouwens. Want man dit is wel mega loslaten hoor.

En ik ben daar niet zo goed in. Mijn kuikens moeten gewoon op vleugellengte binnen bereik zijn. Drie jaar geleden viel uit elkaar waarvan ik dacht dat het mijn basis zou zijn totdat ik 80 was. En toen we met onze neus op de feiten gedrukt werden dat niks in dit leven zeker is, toen viel de bodem uit mijn bestaan. Wat een tijd was dat.

Nu, drie en half jaar later, stappen onze jongens op 9 augustus in een vliegtuig en gaan op weg naar down under. Ik ga mee om ze uit te zwaaien. Ik ga vast een traan laten zodra ze uit het zicht zijn. Zakdoeken mee. Flightradar is al geïnstalleerd op mijn telefoon en de vluchtnummers opgeslagen.

Ik gun het ze zo, dit avontuur. Maar wat zal ik blij zijn als op 5 september om 13.15 uur hun vliegtuig weer geland is en ze weer veilig thuis zijn. Maar Hollandse pot op het menu die avond …