De komende 9 dagen hoef ik niet te verschijnen op mijn werkplek. Mijn rooster geeft aan dat ik verlof heb. Gewoon vakantie dus. En na drie-en-halve maand hard werken, leren, studeren, vroeg opstaan voor de dagdienst, laat in bed na de avonddienst ben ik er aan toe.
Misschien klinkt dat een beetje raar in de oren als je zelf al jaren aan het werk bent. En dat snap ik. Wat zijn nu bijna 4 maanden 30 uur werken in de week ? Over een jaar zal ik er ook anders tegenaan kijken. Maar nu ben ik moe.
Wat heb ik een ontwikkeling doorgemaakt de afgelopen maanden. Collega’s gekregen, dienstroosters, klasgenoten. Een inkijk gekregen in de wereld van dementie. Ik dacht al wat te weten maar ik wist niks. Werken op een groep met bewoners die van teveel prikkels helemaal in de war raken. Motto ; bescherming en beschutting.
Functioneringsgesprekken, teamoverleg, GOP, MDO’s. Twee bewoners in 8 dagen verliezen, nieuwe bewoners, nieuwe dynamiek. Dagen dat het van een leien dakje loopt, dagen dat ik me afvraag of ik het ooit ga leren. Nieuw ritme thuis. Volle wasmanden, vieze ramen. Keuzes maken. Zo druk maar ook zo mooi en intens. Mezelf uit bed slepen om half 5. Nog steeds bang om me te verslapen.
Zoveel veranderingen de laatste 2 jaar…. Deze week is even nodig. Ik ga dinsdag wel gewoon naar school en op vrijdag een werkoverleg maar verder alleen maar leuke dingen.
Woensdag een dagje mee met de oudste, donderdag een koffie date en naar de kapper. Morgen rondje huis en ik wil even aan de slag met mijn jaarplanner. Benieuwd wat de rest van het jaar gaat brengen. De komende 9 dagen weet ik in elk geval zeker wat er niet gaat gebeuren : de wekker die afloopt om half 5 !