Gisteren had ik een offday. Soms heb je dat en meestal kan ik mezelf er ook wel weer uitslepen maar gisteren lukte dat niet. Boos om en op van alles. En dan wordt het stil in de familie-app. Want ik ben wel aanwezig elke dag met tig berichtjes. Dat valt dan op. Tenminste bij de oudste. En die gaat zich dan weer ongerust maken ….
En dat snap ik wel. Het is niet nodig (en dat zeg ik haar ook) maar ze doet het toch. En dan voel ik me weer schuldig omdat ik niet wil dat ze zich druk maakt over mij. Andersom doe ik dat ook om haar als ze niet lekker in haar vel zit. En dat geldt ook voor de jongens. Ze worden groter, ze delen niet meer alles maar ik kan ze lezen als een open boek (denk ik).
Vandaag ging het beter. In mijn hoofd was het lichter. Er zullen wel vaker van die dagen voorbijkomen in deze maand dat het voelt alsof de zon zich verstopt heeft. Het blijft sinds drie jaar een klote-maand. Gaat dat stomme missen nog over vraag ik me af. Ik slinger heen en weer tussen verdrietig, boos, opstandig en dankbaar. Dankbaar voor wat we hadden want het had ook zo maar gekund dat dat niet zo was.
De zon is onder maar morgen komt ie vast gewoon weer op ….
Zeg het maar !