Drie jaar geleden kreeg ik een telefoontje. Eerst 2 keer een anonieme oproep (dacht nog moet dat nu op zondag stomme verkopers?) en daarna een oproep van de jongste. Ik nam op en kreeg niet de stem van B te horen maar een onbekende mannenstem meldde dat hij slecht nieuws had …..
Drie jaar …. Niet te geloven. Het voelt bij vlagen als gisteren en ook weer niet. We zien je in regenbogen, ik hoor je in de wind. Ik zie je terug in de kinderen. You don’t know what you’ve got until it’s gone. Dat klopt.
Ik heb een ander leven. Ik studeer, ik werk. Ik heb een agenda. Ik rommel in de keuken, ik heb een makkelijke moestuinbak. De dagen zijn soms best leuk. Ik probeer dingen te beslissen terwijl ik in gedachten een krachtterm uit omdat het nooit de bedoeling was dat ik dat alleen zou moeten doen.
Ik hoop dat ik over een poos jouw droom om met alle kinderen in een vliegtuig te stappen en op een zonvakantie te gaan waar kan maken. Dat duurt misschien nog wel 2 jaar maar ooit komt het ervan.
Ik geniet van mijn hobby-dingen, van de zaterdagavonden met de kinderen aan tafel. En ik mis je altijd een beetje. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet even aan je denk. Ik praat regelmatig over je. Je bent er nog, ook al ben je er niet meer.
Ik heb nog steeds een voorliefde voor Noa. Het luchtje wat je ooit voor me meenam van de boot. Het flesje is leeg maar binnenkort haal ik een nieuwe. De blauwe Fa deo brengt nog steeds herinneringen naar boven en ik heb het groene t-shirt van je nog steeds.
Op 1 april 2022 zei ik dag tegen je en sloten we de kist maar we namen geen afscheid. Jij zal altijd een deel van me zijn. Afscheid nemen bestaat niet.
Ik hou van je …
Voor ons een dag als alle andere, voor jou eentje met herinneringen en gemis. Sterkte vandaag ♡