Als je werkt in een instelling als de onze, dan weet je dat mensen zullen overlijden. De cirkel van het leven wordt onder ons dak vaak gesloten. Het enige wat we kunnen doen is ervoor zorgen dat dat einde zo comfortabel mogelijk is en naar wens.
In het begin dacht ik dat ik dat lastig zou vinden maar gaandeweg ben ik gaan denken dat de dood echt een verlossing kan zijn. Dat maakt het dragelijker en als je dit wat langer doet zal het wel wennen op de een of andere manier.
En toch zijn er van die berichten die je raken. Die ene bewoner waar je een zwak voor hebt. Waarmee je dat spelletje speelde of even bij haar zat om te praten over haar hobby. Die mevrouw die het niet cadeau kreeg in het leven.
De mevrouw die rustig rond scharrelde op de afdeling en weinig noten op zang had (naar mijn idee dan hè?) Als je leest dat zij het huidige met het eeuwig verwisseld heeft … Dan moet ik toch even slikken.
Dag!
Zeg het maar !