Ik zit midden in mijn werkweekend, de tweede op rij, en ik vind er geen biet aan. Ik wil de hele avond aan slag met papier, stempels enz maar morgen gaat de wekker weer om 5 uur.
Ben ik mijn werk zat? Nee! Vraag ik me af of ik het naar mijn zin ga krijgen op de nieuwe afdeling? Absoluut. Ik denk dat ik gewoon geen somatiek mens ben.
Somatiek betekent dat mensen lichamelijk veel mankeren maar geestelijk nog goed bij zijn. Op mijn vorige afdeling woonden mensen met een vorm van dementie.
Die zorg is zo anders. Hier voel ik me onderdeel van een menselijke wasstraat. We beginnen om kwart over 7 met de eerste “uit bed te halen” en doel is om om 10 uur aan de koffie te kunnen.
Daarna verdwijnen mensen naar hun appartement en zie je nog maar een enkeling in de huiskamer. Na de lunch is iedereen vertrokken.
Op een PG afdeling is de zorg veel meer gericht op begeleiden, sturen, herhalen. Het tempo ligt een stuk lager maar je bent wel de hele dag bezig. Mensen blijven in de huiskamer, lopen heen en weer.
Je observeert, probeert signalen te lezen, onrust weg te nemen. Een dag is zo om.
Ik denk dat ik oprecht kan zeggen dat mijn hart ligt bij zorgen voor mensen met dementie. Ik vind wonden verzorgen, katheters zetten enz een wezenlijk onderdeel van mijn opleiding maar dat is niet de reden waarom ik de zorg in ben gegaan.
De reden is dat ik wil zorgen voor mensen die het allemaal niet zo goed meer weten en allemaal op hun eigen manier zorg nodig hebben. Waar je verrot gescholden kan worden en stijf gevloekt.
Maar waar je ook de hand van mensen vast kan houden, waarmee je een rondje gaat lopen om ze uit hun agitatie te krijgen en je 20 keer vertelt dat we toch hebben afgesproken om bij ons te eten en dat hun ouders dat echt weten.
Dat zijn mijn mensen, daar ligt mijn hart. Gelukkig mag ik volgende week weer een avond dat doen en daar verheug ik me nu al op!
Zeg het maar !