Aan de keukentafel

Drie en half jaar geleden kreeg ik een appje na het overlijden van Jan. Vrijdagmorgen om half 9 koffie bij Opi. Ik moest me de eerste tijd echt uit bed slepen om te gaan. Ik wilde alleen maar in mijn eigen huis op de bank zitten. Maar ik ging wel. Opi was de vader van een vriendin en zij en haar broer waren ook vaak van de partij dan.

Ik huilde, mopperde, lachte en voerde serieuze gesprekken. En nooit waren ze me zat. Ze kwamen helpen bij het opknappen van de woonkamer, alle 3. Ik ging met Opi naar het ziekenhuis als ie op controle moest. Ik werkte nog niet toen dus kon ik dat mooi doen. We hadden het over de donkere herfstdagen, dat het missen dan dubbel binnen kwam. Opi had zijn vrouw ook verloren en we begrepen elkaar. Dat het soms gewoon zeer doet als je stellen ziet fietsen en jij alleen moet trappen.

Ik weet niet hoe vaak we gebak aten op die vrijdagmorgen aan de keukentafel. Altijd ook iets voor de thuiszorg die elke morgen langskwam. Hij hield van mensen, van het leven en vond het gezellig als er iemand binnen kwam wippen. Hij kon ook met iedereen een praatje maken. Onderweg, in de winkel, in het ziekenhuis. Altijd zag ie wel weer iemand om een gesprekje mee aan te knopen. Opi is niet meer en gisteren tijdens de crematie dacht ik “laat de hemel in vredesnaam bestaan ”

Bedankt Opi en co dat jullie me op sleeptouw namen in maart 2022. Bedankt voor alles wat jullie voor me hebben gedaan. Ik kan niet uitleggen hoe belangrijk dat voor me was en is. Als ik wat terug kan doen, dan hoor ik het graag. Sterkte allemaal voor nu en later!

Dit lied was te horen aan het eind van de crematie en wij hadden deze ook tijdens de crematie van Jan. Het was al een speciaal liedje maar nu helemaal.